კანონის შესასრულებლად

563 ასრულებს კანონსრომაელებში პავლე წერს: „სიყვარული არანაირ ზიანს არ აყენებს მოყვასს; ასე რომ, ახლა სიყვარული არის კანონის შესრულება ”(რომაელთა 13,10 ციურიხის ბიბლია). ჩვენ ბუნებრივად მიდრეკილნი ვართ შემოვატრიალოთ ფრაზა „სიყვარული ავსებს კანონს“ და ვთქვათ, „კანონი ავსებს სიყვარულს“. როდესაც საქმე ეხება ურთიერთობებს, კერძოდ, ჩვენ გვინდა ვიცოდეთ სად ვდგავართ. ჩვენ გვსურს ნათლად დავინახოთ ან გავზომოთ, როგორ უნდა დავუკავშირდეთ და გვიყვარდეს სხვები. კანონი მაძლევს საზომს, თუ როგორ ვასრულებ სიყვარულს და მისი გაზომვა ბევრად უფრო ადვილია, ვიდრე მაშინ, როდესაც სიყვარული არის კანონის შესრულების გზა.

ამ არგუმენტის პრობლემა ის არის, რომ ადამიანს შეუძლია შეინარჩუნოს კანონი სიყვარულის გარეშე. მაგრამ არ შეიძლება სიყვარულის გარეშე კანონის შესრულება. კანონი იძლევა მითითებებს იმის შესახებ, თუ როგორ მოიქცევა ადამიანი, ვისაც უყვარს. განსხვავება კანონსა და სიყვარულს შორის არის ის, რომ სიყვარული მუშაობს შიგნიდან, ადამიანი იცვლება შიგნიდან. კანონი, მეორე მხრივ, მოქმედებს მხოლოდ გარეგნობაზე, გარე ქცევაზე.

ეს იმიტომ ხდება, რომ სიყვარულს და კანონს ძალიან განსხვავებული იდეები აქვთ. ადამიანს, რომელსაც სიყვარულით ხელმძღვანელობს, არ სჭირდება მითითებები იმის შესახებ, თუ როგორ უნდა მოიქცეს სიყვარულით, მაგრამ ამას კანონის დაცვით სჭირდება. ჩვენ გვეშინია, რომ ძლიერი სახელმძღვანელო პრინციპების გარეშე, მაგალითად, კანონი, რომელიც გვაიძულებს სწორად მოიქცეთ, ალბათ, არ ვიქცევით შესაბამისად. მაგრამ ჭეშმარიტი სიყვარული არ არის პირობითი, რადგან არ შეიძლება მისი იძულება ან იძულება. იგი თავისუფლად და თავისუფლად მიიღება, თორემ ეს სიყვარული არ არის. ეს შეიძლება იყოს მეგობრული მიღება ან აღიარება, მაგრამ არა სიყვარული, რადგან სიყვარული არ არის პირობა. შვილად აყვანა და აღიარება, როგორც წესი, ექვემდებარება პირობებს და ხშირად სიყვარულთან არის დაბნეული.

ამიტომ ჩვენი ეგრეთ წოდებული "სიყვარული" ასე მარტივად ხდება, როდესაც ჩვენ გვიყვარს ადამიანები, რომლებიც ჩვენს მოლოდინს და მოთხოვნებს არ აკმაყოფილებენ. სამწუხაროდ, ამგვარი სიყვარული მხოლოდ იმის აღიარებაა, რომელსაც ჩვენ ვაძლევთ ან თავს ვიკავებთ იმისდა მიხედვით, თუ რა ქცევა გვაქვს. ჩვენთან ბევრს ეპყრობოდნენ ეს მეზობლები, ჩვენი მშობლები, მასწავლებლები და ზემდგომები, და ხშირად ჩვენც ასე გონებრივად ვიქცევით ჩვენს შვილებთან და თანამემამულე ადამიანებთან.

ალბათ ამიტომაა, რომ ჩვენ ასე არაკომფორტულად ვგრძნობთ აზროვნებას, ქრისტეს რწმენა ჩვენში, რომ კანონს განვიცდით. გვინდა, რომ სხვებიც გავზომოთ. მაგრამ რწმენით ვიხსნით მადლს და აღარ გვჭირდება მასშტაბი. თუ ღმერთმა გვიყვარდეს ჩვენი ცოდვების მიუხედავად, როგორ შეგვიძლია ასე ცოტათი დავაფასოთ ჩვენი თანამემამულე ადამიანები და უარვყოთ მათი სიყვარული, თუ ისინი არ იქცევიან ჩვენი იდეების შესაბამისად?

პავლე მოციქული ამას ეფესოელებს უხსნის: „ჭეშმარიტად წმინდა მადლია, რომ გადარჩებით. თქვენ ვერაფერს გააკეთებთ საკუთარი თავისთვის, გარდა იმისა, რომ ენდოთ იმას, რასაც ღმერთი გაძლევთ. არაფრის კეთებით არ დაიმსახურე; რადგან ღმერთს არ უნდა, რომ ვინმემ შეძლოს მის წინაშე საკუთარი მიღწევების მითითება» (ეფესელთა 2, 8-9 GN).

კარგი ამბავი ისაა, რომ რწმენით მხოლოდ მადლი გიხსნით. თქვენ შეიძლება ძალიან მადლიერი იყოთ ამის გამო, რადგან იესო გარდა არავინ მიაღწია ხსნის ზომას. მადლობა ღმერთს მისი უპირობო სიყვარულისთვის, რომლის მეშვეობითაც იგი გამოისყიდის და თქვენ გარდაქმნის თქვენ ქრისტეს არსებად!

ჯოზეფ ტკაჩმა