ფსალმუნი XX: უფალი უიმედო

სამწუხაროდ 504 ფსალმუნი 8 misterროგორც ჩანს, მტრებით ასვენებდა და უიმედობის გრძნობით აღსავსე დავითმა ახალი გამბედაობა იპოვა და შეახსენა საკუთარ თავს ვინ არის ღმერთი: „ამაღლებული, ყოვლისშემძლე ქმნილების უფალი, რომელიც ზრუნავს უძლურებსა და დაჩაგრულებზე, რათა სრულად იმუშაონ მათ მეშვეობით“.

„დავითის ფსალმუნი იგალობება გიტიტზე. უფალო, ჩვენო მბრძანებელო, რა დიდებულია შენი სახელი ყველა ქვეყანაში, რომელიც აჩვენებს შენს დიდებულებას ცაში! მცირეწლოვანი ბავშვებისა და ჩვილების პირიდან თქვენ მოიგონეთ ძალა თქვენი მტრების გულისთვის, რათა გაანადგუროთ მტერი და შურისმაძიებელი. როცა ვხედავ ცას, შენი თითების ნამუშევრებს, მთვარეს და ვარსკვლავებს, რომლებიც შენ მოამზადე, რა არის ადამიანი, რომ გახსოვდეს იგი და კაცის შვილი, რომელიც მასზე ზრუნავ? შენ ის ღმერთზე ცოტათი დაბლა დააყენე, პატივითა და დიდებით დაგვირგვინდი. შენი ხელის საქმის მბრძანებლად დადე ყველაფერი: ცხვრები და ხარები ერთად, მხეცები, ცის ფრინველები, თევზები ზღვაში და ყველაფერი, რაც მოძრაობს ზღვაში. . უფალო ჩვენო მბრძანებელო, რა დიდებულია სახელი შენი მთელ დედამიწაზე!“ (ფსალმ 8,1-10). ახლა გადავხედოთ ამ ფსალმუნს სტრიქონი-სტრიქონით. დიდება უფლისა: „უფალო მბრძანებელო ჩვენო, რა დიდებულია სახელი შენი მთელს ქვეყანაზე, ზეცაში შენი დიდებულების გამოვლენა“! (ფსალმუნი 8,2)

ამ ფსალმუნის დასაწყისში და ბოლოს (მუხლები 2 და 10) არის დავითის სიტყვები, რომლებიც გამოხატავს ღვთის სახელის დიდებას - მისი ბრწყინვალება და დიდება, რომელიც ბევრად აღემატება მის ყველა ქმნილებას (რომელშიც შედის ფსალმუნმომღერლების მტრები!) სცილდება. სიტყვების არჩევანი „უფალო, ჩვენო მბრძანებელო“ ამას ცხადყოფს. პირველი ნახსენები "უფალი" ნიშნავს იჰვჰ ან იაჰვე, ღვთის საკუთრივ სახელს. „ჩვენი მმართველი“ ნიშნავს ადონაის, ანუ სუვერენს ან ბატონს. ერთად აღებული სურათი ჩნდება პიროვნული, მზრუნველი ღმერთის შესახებ, რომელსაც აქვს აბსოლუტური ბატონობა მის შემოქმედებაზე. დიახ, ის ზეცაში ამაღლებულია (დიდებულებით). სწორედ ამ ღმერთს მიმართავს და მიმართავს დავითი, როცა, როგორც შემდეგ ფსალმუნში, წარადგენს თავის წესებს და გამოთქვამს იმედს.

უფლის ძალა: „ბავშვთა და ძუძუმწოვართა პირით მიანიჭე ძალა შენი მტრების გამო მტერსა და შურისმაძიებლის გასანადგურებლად“ (ფსალმუნი. 8,3).

დავითს უკვირს, რომ უფალმა ღმერთმა უნდა გამოიყენოს ბავშვების „დაბალი“ ძალა (ძალა უკეთ ასახავს ახალ აღთქმაში ნათარგმნ ებრაულ სიტყვას) მტრისა და შურისმაძიებლის გასანადგურებლად ან დასასრულებლად. საუბარია იმაზე, რომ უფალმა დაამკვიდრა თავისი შეუდარებელი ძალა ამ უმწეო ბავშვებისა და ჩვილების გამოყენებით. თუმცა, უნდა მივიღოთ ეს განცხადებები სიტყვასიტყვით? მართლა აჩუმებენ ბავშვებს ღვთის მტრებს? შესაძლოა, მაგრამ უფრო სავარაუდოა, რომ დავითი ბავშვებთან ერთად ფიგურალურად ხელმძღვანელობს პატარა, სუსტ და უძლურ არსებებს. აბსოლუტური ძალაუფლების პირობებში მან უდავოდ გააცნობიერა საკუთარი უძლურება და ამიტომ მისთვის ნუგეშია იმის ცოდნა, რომ უფალი, ძლევამოსილი შემოქმედი და მმართველი იყენებს უძლურებსა და ჩაგრულებს თავის საქმეში.

უფლის შემოქმედება: "როცა ვხედავ ცას, შენი თითების ნამუშევარს, მთვარესა და ვარსკვლავებს, რომელნიც შენ მოამზადე, რა არის ადამიანი, რომ გახსოვდეს იგი და კაცის შვილი, რომ ზრუნავ მასზე?" (ფსალმუნი 8,4-9)

დავითის აზრები ახლა გადაიქცევა აბსოლუტურ ჭეშმარიტებამდე, რომ უფალმა ღმერთმა ყოვლისშემძლე გულმოწყალებით მისცა ადამიანს თავისი ბატონობის ნაწილი. ჯერ შემოქმედების დიდ საქმეს (მათ შორის ცა...მთვარე და...ვარსკვლავები) ღვთის თითის ნაწარმოებად მიმართავს, შემდეგ კი გამოხატავს თავის გაოცებას იმ სასრული ადამიანის შესახებ (ებრაული სიტყვა არის enos, რაც ნიშნავს უფრო მოკვდავს, სუსტ ადამიანს) ამხელა პასუხისმგებლობა ეკისრება. მე-5 ლექსში რიტორიკული კითხვები ხაზს უსვამს იმას, რომ ადამიანი უმნიშვნელო არსებაა სამყაროში (ფსალმუნი 144,4). და მაინც ღმერთი დიდად ზრუნავს მასზე. შენ ის ღმერთზე ცოტათი დაბლა დააყენე, პატივითა და დიდებით დაგვირგვინდი.

ღმერთის მიერ ადამიანის შექმნა წარმოდგენილია როგორც ძლევამოსილი, ღირსეული საქმე; რადგან ადამიანი ღმერთზე ცოტათი დაბალი იყო. ებრაული ელოჰიმი ელბერფელდის ბიბლიაში „ანგელოზი“ არის ნათარგმნი, მაგრამ, შესაძლოა, თარგმანი „ღმერთი“ აქ უპირატესობა მიანიჭოს. აქ საქმე ისაა, რომ ადამიანი შეიქმნა როგორც ღმერთის საკუთარი მეუფე დედამიწაზე; დანარჩენ ქმნილებაზე მაღლა დგას, მაგრამ ღმერთზე დაბალი. დავითს გაუკვირდა, რომ ყოვლისშემძლე ადამიანს უნდა მიენიჭებინა ასეთი საპატიო ადგილი. ებრაულად 2,6-8 ეს ფსალმუნი ციტირებულია ადამიანის წარუმატებლობის წინააღმდეგ მის ამაღლებულ ბედთან. მაგრამ ყველაფერი არ არის დაკარგული: იესო ქრისტე, ძე კაცისა, არის უკანასკნელი ადამი (1. კორინთელები 15,45; 47) და ყველაფერი მას ექვემდებარება. მდგომარეობა, რომელიც სრულად განხორციელდება, როდესაც ის სხეულებრივად დაბრუნდება დედამიწაზე, რათა მოამზადოს გზა ახალი ზეცისა და ახალი დედამიწისთვის, დაასრულოს მამა ღმერთის, ადამიანებისა და მთელი დანარჩენი ქმნილების ამაღლების (განდიდების) გეგმა.

თქვენ გააკეთა მას უფალი თქვენს ხელშია, არ დააყენა ყველაფერი ფეხქვეშ: ცხვარი და ხარი, yea, და მხეცები, ფრინველი ჰაერში და თევზი, ზღვის, და ყველა რომ გადის ზღვაში.

ამ დროს დავითი მიდის ადამიანის პოზიციაზე, როგორც ღმერთის წარმომადგენელი (მმართველი) მის შემოქმედებაში. მას შემდეგ, რაც ყოვლისშემძლე შექმნა ადამი და ევა, მან უბრძანა მათ, ემართათ დედამიწაზე (1. მოსე 1,28). ყველა ცოცხალი არსება მათ უნდა დაექვემდებაროს. მაგრამ ცოდვის გამო, ეს ბატონობა არასოდეს განხორციელებულა სრულად. ტრაგიკულად, როგორც ბედის ირონიაა, ეს იყო მათზე დაბალი არსება, გველი, რამაც გამოიწვია ისინი აჯანყდნენ ღვთის მცნებების წინააღმდეგ და უარყვეს მათი ბედი. დიდება უფლისა: "უფალო ჩვენო მბრძანებელო, რა დიდებულია სახელი შენი მთელ ქვეყნად!" (ფსალმუნი 8,10).

ფსალმუნი მთავრდება როგორც ეს დაიწყო - ღვთის დიდების სახელით. დიახ, და მართლაც დიდება უფლისა გამოვლინდა მისი ზრუნვა და პროვიდენსში, რომლითაც იგი განიხილავს კაცს თავის სისუსტესა და სისუსტეში.

დასკვნა

დავითის ჩახედვა ღვთის სიყვარულსა და კაცობრიობისადმი მზრუნველობის შესახებ, როგორც ვიცით, სრულყოფილ რეალიზებას ახალ აღთქმაში იესოს პიროვნებასა და მსახურებაში ჰპოვებს. იქ ვიგებთ, რომ იესო არის უფალი, რომელიც უკვე მეფობს უზენაესად (ეფესელთა 1,22; ებრაელები 2,5-9). სამფლობელო, რომელიც აყვავდება მომავალ სამყაროში (1. კორინთელები 15,27). რამდენად სავსებით დამამშვიდებელი და იმედისმომცემია იმის ცოდნა, რომ მიუხედავად ჩვენი სავალალოებისა და უძლურებისა (სამყაროს უზარმაზარობასთან შედარებით პაწაწინა), ჩვენ მივიღეთ ჩვენი უფალი და მოძღვარი, რომ მივიღოთ მისი დიდება, მისი ბატონობა ყველა ქმნილებაზე.

ტედ ჯონსტონმა


pdfფსალმუნი XX: უფალი უიმედო