რატომ აყენებს ღმერთი ქრისტიანებს?

XXX რატომ ქრისტიანები განიცდიან?როგორც იესო ქრისტეს მსახურები, ჩვენ ხშირად ვთხოვ ხალხს ნუგეშისცემაზე, რადგან ისინი სხვადასხვა სახის ტანჯვას გადიან. დროს ტანჯვა, ჩვენ სთხოვეთ შემოწირულობად საკვები, თავშესაფარი ან ტანსაცმელი. მაგრამ ტანჯვის დროს, ფიზიკურ დახმარებას ითხოვს, ხანდახან გვთხოვენ იმის ახსნას, თუ რატომ უშვებს ღმერთი ქრისტიანებს. ეს რთული კითხვაა პასუხის გაცემაზე, განსაკუთრებით იმ შემთხვევაში, თუ მას სთხოვენ დროს ფიზიკური, ემოციური ან ფინანსური დისტრესი. ზოგჯერ კითხვას სვამს ისე, რომ ღმერთის ხასიათი დაკითხულია.

დასავლეთის უძველეს კულტურაში მცხოვრები ქრისტიანების იმიჯი ხშირად ღარიბებს აწუხებს, რომლებიც ღარიბ ეკონომიკურ ქვეყნიერებაში არიან. რა უნდა იყოს ჩვენი მოლოდინი ტანჯვის თვალსაზრისით, როგორც ქრისტიანები? ზოგი ქრისტიანი ასწავლის, რომ ისინი ქრისტიანები გახდებიან, მაგრამ მათ აღარ უნდა განიცდიან თავიანთ ცხოვრებას. ისინი ასწავლიან, რომ ტანჯვა გამოწვეულია ქრისტიანებით, რწმენის ნაკლებობით.

ებრაელთა 11-ს ხშირად უწოდებენ რწმენის თავს. მასში გარკვეულ ადამიანებს ადიდებენ ნდობის გამო. ებრაელთა 11-ში ჩამოთვლილ ადამიანებს შორის არიან გაჭირვებულები, დევნილები, შეურაცხყოფა მიაყენეს, აწამეს, სცემეს და მოკლეს (ებრაელები 11:35-38). ცხადია, რომ მათი ტანჯვა არ იყო გამოწვეული რწმენის ნაკლებობით, როგორც ისინი ჩამოთვლილია რწმენის თავში.

ტანჯვა ცოდვის შედეგია. მაგრამ ყველა ტანჯვა არ არის ქრისტიანის ცხოვრებაში ცოდვის პირდაპირი შედეგი. მიწიერი მსახურების დროს იესო შეხვდა ადამიანს, რომელიც ბრმა დაიბადა. მოწაფეებმა სთხოვეს იესოს, დაედგინა ცოდვის წარმოშობა, რამაც გამოიწვია კაცი ბრმა დაბადება. მოწაფეებმა ჩათვალეს, რომ ტანჯვა გამოწვეული იყო მამაკაცის ცოდვით, ან შესაძლოა მისი მშობლების ცოდვით, რადგან ის ბრმა დაიბადა. როდესაც იესოს სთხოვეს დაედგინა ცოდვა, რომელმაც სიბრმავე გამოიწვია, მან უპასუხა: არც ამ კაცმა შესცოდა და არც მისმა მშობლებმა; მაგრამ მასში უნდა გამოცხადდეს ღვთის საქმეები“ (იოან. 9,1-4). ზოგჯერ ღმერთი ნებას რთავს ქრისტიანთა ცხოვრებაში ტანჯვას, რათა უზრუნველყოს იესო ქრისტეს სახარების წარმოჩენის შესაძლებლობა.

პირველ საუკუნეში მცხოვრები ქრისტიანები, რა თქმა უნდა, არ ელოდნენ ქრისტიანულ ცხოვრებას ტანჯვის გარეშე. მოციქულმა პეტრემ შემდეგი დაწერა თავის ძმებსა და დებს ქრისტეში (1 პეტ. 4,12-16): საყვარელო, ნუ გაგიკვირდებათ თქვენ შორის გაჩენილი ჯვარედინი, თითქოს რაღაც უცნაური გემართებათ; არამედ ქრისტეს ტანჯვის თანამონაწილეობით, იხარეთ, რათა თქვენც გაიხაროთ მისი დიდების გამოცხადებით. ბედნიერი ხარ, როცა გაკიცხვენ ქრისტეს სახელის გამო! რამეთუ სული დიდებისა [სული] ღვთისა შენზეა; ის ცილისწამებულია მათგან, შენგან კი განდიდებულია. ამიტომ არც ერთი თქვენგანი არ იტანჯებოდეს როგორც მკვლელი, არც ქურდი, არც ბოროტმოქმედი, არც უცნაურ საქმეებში ჩარევისთვის; მაგრამ თუ ქრისტიანად იტანჯება, არ უნდა შერცხვეს, არამედ ადიდოს ღმერთი ამ საქმეში!

ტანჯვა არ უნდა იყოს მოულოდნელი ქრისტიანულ ცხოვრებაში

ღმერთი ყოველთვის არ აშორებს ტანჯვას ჩვენი ცხოვრებიდან. პავლე მოციქულს ტკივილი აწუხებდა. სამჯერ სთხოვა ღმერთს ეს ტანჯვა მოეშორებინა მისთვის. მაგრამ ღმერთმა არ მოაშორა ტანჯვა, რადგან ტანჯვა იყო ინსტრუმენტი, რომელიც ღმერთმა გამოიყენა პავლე მოციქულის მსახურებისთვის მოსამზადებლად (2 კორ. 1 კორ.2,7-10). ღმერთი ყოველთვის არ აშორებს ჩვენს ტანჯვას, მაგრამ ვიცით, რომ ღმერთი გვანუგეშებს და გვაძლიერებს ჩვენი ტანჯვით (ფილიპელები 4:13).

ზოგჯერ მხოლოდ ღმერთმა იცის ჩვენი ტანჯვის მიზეზი. ღმერთს აქვს ჩვენი ტანჯვის მიზანი, მიუხედავად იმისა, გაგვიმჟღავნებს თუ არა თავის განზრახვას. ჩვენ ვიცით, რომ ღმერთი ჩვენს ტანჯვას იყენებს ჩვენი სიკეთისთვის და თავისი დიდებისთვის (რომ. 8,28). როგორც ღვთის მსახურებს, ჩვენ არ შეგვიძლია ვუპასუხოთ კითხვას, რატომ უშვებს ღმერთი ტანჯვას თითოეულ კონკრეტულ სიტუაციაში, მაგრამ ვიცით, რომ ღმერთი ამაღლებულია და სრულყოფილად აკონტროლებს ყველა სიტუაციას (დან. 4,25). და ეს ღმერთი სიყვარულით არის მოტივირებული, რადგან ღმერთი სიყვარულია (1 იოანე 4,16).

ჩვენ ვიცით, რომ ღმერთს უპირობო სიყვარულით ვუყვარვართ (1 იოანე 4,19) და რომ ღმერთი არასოდეს გვტოვებს და არ გვტოვებს (ებრ. 13,5ბ). როცა ვემსახურებით ჩვენს ტანჯულ ძმებსა და დებს, შეგვიძლია გამოვხატოთ ჭეშმარიტი თანაგრძნობა და თანადგომა მათზე ზრუნვით განსაცდელში. პავლე მოციქულმა შეახსენა კორინთის ეკლესიას, რომ ტანჯვის დროს ერთმანეთს ნუგეშის მცემდნენ.

მან დაწერა (2 კორ. 1,3-7): კურთხეულ იყოს ღმერთი და მამა ჩვენი უფლის იესო ქრისტესი, მამა წყალობისა და ღმერთი ყოველგვარი ნუგეშის, რომელიც გვანუგეშებს ჩვენს ყველა ტანჯვაში, რათა ჩვენ ვანუგეშოთ ისინი, ვინც ნებისმიერ გასაჭირში არიან, ნუგეშით, რომელსაც ჩვენ თვითონ გვანუგეშებს ღმერთი. რადგან, როგორც ქრისტეს ტანჯვა მრავლდება ჩვენში, ასევე უხვადაა ჩვენი ნუგეშიც ქრისტეში.
 
თუ ჩვენ გვაქვს ტანჯვა, ეს არის თქვენი ნუგეშისცემა და ხსნა, რომელიც ეფექტურად დადასტურდება იმავე ტანჯვის მტკიცებულებისადმი, რაც ჩვენც განიცდიან; თუ გვანუგეშებს, თქვენი ნუგეშისცემაა და შენი ხსნა; და ჩვენი იმედი დარწმუნებულია, რომ ჩვენთვის ვიცით, რომ რამდენიც განიცდი ტანჯვაში, ასევე ნუგეშისცემაში.

ფსალმუნები კარგი რესურსია ნებისმიერი დაავადებულისთვის; რადგან ისინი გამოხატავენ მწუხარებას, იმედგაცრუებას და კითხვებს ჩვენს განსაცდელებთან დაკავშირებით. როგორც ფსალმუნები გვიჩვენებს, ჩვენ ვერ ვხედავთ ტანჯვის მიზეზს, მაგრამ ვიცით ნუგეშის წყარო. ყველა ტანჯვის ნუგეშის წყაროა ჩვენი უფალი იესო ქრისტე. დაე, უფალმა გაგვაძლიეროს, როცა ვემსახურებით მათ, ვინც იტანჯება. დაე, ყველამ ვეძიოთ ნუგეში ჩვენს უფალ იესო ქრისტეში ტანჯვის დროს და ვიყოთ მასში იმ დღემდე, როდესაც ის სამუდამოდ მოხსნის ყოველგვარ ტანჯვას სამყაროდან (გამოცხადება 21,4).

დავით ლაარი


pdfრატომ უშვებს ღმერთი ქრისტიანებს?